Zelfverdediging, een basisrecht

 

Een meisje heeft gevochten voor haar leven en heeft verloren. Ze was niet de eerste en zal zeker ook niet de laatste zijn. We laten het toe om mensen ons te laten controleren. We zijn slachtoffers van de beschermende cultuur die de maatschappij ons heeft opgelegd. We laten mensen toe om ons pijn te doen. We geven onze macht weg. We leren ons niet verdedigen. Erger nog, we leren onze jeugd zichzelf niet verdedigen.

Onze jeugd krijgt te horen dat ze conflicten moeten vermijden en alles verbaal op te lossen. Praat het uit. Geef elkaar een hand. Als hij niet wil stoppen, ga naar de leerkracht. Argumenteer en leg jouw situatie uit. Probeer de andere persoon zijn standpunt te begrijpen. Begrijp me niet verkeerd, ik sta hier de volle honderd procent achter, als de situatie deze acties toelaten.

We vergeten al te snel hoe deze handelingen de echte grote problemen niet zullen oplossen. Wat als we tegenover iemand staat die niets aantrekt van een autoriteit? Wat als die persoon niet meer helder denkt? Wat als die persoon alles zal doen om zijn doel te bereiken en wat als jouw lichaam zijn doel is?

Niet alles is op te lossen met woorden. Soms zit je nu eenmaal in een situatie waar je jezelf moet verdedigen. Waar er niemand is die je kan helpen. Waar je er volledig alleen voor staat. Soms is er geen ruimte voor woorden. Soms is actie vereist en is zelfverdediging de enige oplossing.

In mijn job kom ik continu in contact met mensen die een gelijkaardige situatie hebben meegemaakt. Iedereen kent wel iemand die in een gevaarlijke situatie heeft gezeten. En we kunnen wel hopen dat het ons niet zal overkomen, maar als we daar staan, in een godvergeten plaats omringd door duisternis en voor ons een agressor die als enigste objectief heeft om alles te vernielen dat in zijn pad komt. Dan kom je niet ver met hoop.

Als ik les geef aan jongeren krijg ik altijd dezelfde vraag: “Meneer, wij kunnen toch niets doen tegen een volwassen man?”

Ik geloof van wel. Ik train al lang jongeren en heb met mijn eigen ogen gezien wat er mogelijk is. Je zal hem misschien niet overmeesteren of uitschakelen, maar daar draait zelfverdediging niet om. Het doel is om veilig thuis te geraken. Om met zo weinig mogelijk schade de situatie te verlaten. Om te overleven. En dat is zeker mogelijk.

Als je technieken kent en je ze op de juiste manier op het juiste moment kan toepassen, dan ben ik ervan overtuigd dat de situatie in je voordeel kan draaien. En dan komt de follow up question waar ik keer op keer kippenvel van krijg. “Maar meneer, als er iemand ons wilt verkrachten, is het dan niet beter om niets te doen?”

Dan moet ik altijd even slikken.

 

Er is niemand op deze planeet dat ik dit toewens. Maar ik ken geen één gebroken vrouw die blij is dat ze niets gedaan heeft in zo’n situatie. De vraag die altijd blijft nazinderen bij deze vrouwen is; “Hoe kon ik het voorkomen? Wat kon ik gedaan hebben?”
Maar nog nooit “had ik maar beter stil gelegen en gewacht”.
Iedereen wil weten wat ze moeten doen in zo’n situatie.

En trouwens, wat voor signaal sturen we uit naar deze vrouwenhaters? Wat als hij dan niet tevreden is? Wat als hij graag vrouwen pijn doet? We vinden het allemaal heel storend om deze vragen te stellen, maar deze vragen komen soms nog niet dicht bij wat er in de realiteit in de het hoofd van de aanvaller speelt. We kunnen het ons nauwelijks inbeelden.

Jij hebt het recht om te beslissen wat er gebeurt met jouw lichaam. Niemand anders heeft dat recht.

 

We zijn al slachtoffers alvorens we aangevallen worden. We leren niet hoe we moeten opkomen voor onszelf of voor anderen rondom ons. We zijn machteloos en hopen dat het systeem ons beschermt. We kijken toe bij zinloos straatgeweld, geshockeerd. Sommige filmen de zaak om te kunnen tonen aan de vrienden.

Het moet gedaan zijn met deze aanpak!

Ouders moeten de ernst inzien van de situatie. Iedereen moet in staat zijn om voor zichzelf te kunnen opkomen. Verbaal EN fysiek.
Iedere man moet met zijn fikken van de vrouwen blijven als ze dat niet wenst! Het signaal moet van alle kanten en van iedereen komen. Alle signalen moeten hetzelfde zijn; wij komen op voor elkaar. Heb respect voor allen! Al jaren ben ik bezig met jongeren te trainen om voor zichzelf op te komen en zich te leren verdedigen. Ze leren technieken die werken, ze leren zelfvertrouwen kweken. Ze leren dat ‘leren’ een continu proces is en nooit stopt. Ze leren opkomen voor anderen. Ze leren wat goed en slecht is. Ze leren hun eigen grenzen verleggen. Ze leren sterk in hun schoenen staan. Ze leren omgaan met pesten. Ze leren geweld te gebruiken in hun voordeel. Ze leren het heft in eigen handen nemen.

Het jammere van de zaak is dat dit maar weggelegd is voor enkelen. Voor ‘the lucky few’. The lucky few die op mijn pad terecht komen. Of nog erger, degene die me opzoeken omdat ze wakker geworden zijn met het gevoel ‘nooit meer!’.

Ik schreeuw het van de daken, ik verkondig het overal waar ik kom, ik zeg het tegen iedereen: zelfverdediging is een basisrecht. Waarom leren we dat niet aan onze jeugd? Waarom zien we niet in dat dit een levensles is en zo cruciaal is. Een crimineel zal geen uitzondering maken voor jou of jouw kroost. Er lopen mensen rond die je kunnen kwaad doen zonder enige aanleiding. Als je jezelf in een situatie bevindt waar je niet meer weg kan, dan MOET je reageren. Leer dan ook HOE je moet reageren.

 

Beeld je eens in dat iemand die je echt lief hebt, waar je echt om geeft. Je krijgt plots telefoon om dringend naar het ziekenhuis te komen. Je ziet haar daar liggen, volledig kapot. Gebroken. Je herkent haar niet.. En dan niet alleen door de tranen die je ogen gevuld hebben, en niet door de woede die door je aderen stroomt en je furieus maken, maar door de schade aangericht door de aanvaller. Mentaal en fysiek gebroken ligt ze daar voor je. Verminkt. Ze wou reageren, maar wist niet hoe. Ze moest iets doen, maar wist niet wat. Jij was er niet. Ze stond er alleen voor.

Dit gebeurt dagelijks en het scheurt mensen kapot.

Laten we niet afwachten tot het zover komt. Laten we mensen deze situaties niet meemaken. Laten we preventief handelen.

Kijk, we kunnen niet alle criminelen van straat halen. We kunnen niet alle perverten en vrouwenhaters isoleren of opsluiten, maar we kunnen wel onze dierbaren trainen om te reageren. We kunnen ze wel beschermen door hen de tools en skills te geven om te leren op te komen voor zichzelf. En dan bedoel ik niet dat we van iedereen een bokser of een judoka moeten maken, maar laat hen enkele lessen Krav Maga volgen of een zelfverdedigingssysteem naar keuze en je zal het resultaat al snel zien. Leer hen de basis, meer hoeft het niet te zijn. Neem het heft in eigen handen. Take Control!

 

 

Julie, ik heb je niet gekend en ik zal je helaas ook niet meer kunnen leren kennen. Je naam en gezicht blijven hangen in mijn hoofd en als ik denk wat jij hebt meegemaakt, komen er spontaan tranen in mijn ogen. Ik kan alleen maar denken aan hoe hard je gevochten hebt om uit die situatie te geraken, maar het heeft niet mogen baten. Je bent een heldin voor mij. Je hebt gevochten en alles gegeven. Je geeft me meer energie en motivatie om mijn doel verder te verspreiden. Je gevecht was niet voor niets, je leven was niet voor niets. Je naam leeft verder, ook hier in Oostende.

Veel sterkte aan de familie en vrienden.